پـــــروردگـــارا . . .
شــــادی را بــه کـسـانی هــدیــه می کـنــم که آن را از مــن گــرفـتنـد
عشـقــم را بـین کـسانی تـقــسیـم می کـنـم کـه دلــم را شـکـستـند
دعـایــم را نثـار کـسانی می کـنـم کـه نفــرینـم کــردنـد
محـبتــم را بـه کـسانی می دهــم کــه بــر دلــم زخــم نـهـادنـد
می خــواهــم بــر روی پـاهــایـم بـایـستــم تـا آسـمــان شــانه هــایـم را لمـس کـند
می خـواهــم بخــندم چـــون کـه هـنــوز تـــو بـا مـنی
با تمام دنیا قهرم .......!!
اما اگر تو صدایم کنی.......؛
""برمیگردم ""
وبا همان حماقت و سادگی ام می گویم........"" جانم ""
من اینم .......
راحت دل می بندم ......
دیر فراموش می کنم ......
زود می شکنم......
به اشتباه وابسته میشوم.....!!
"ساده ام " می سوزم به پای سادگی ام........!!
"صبورم " صبر می کنم ........!!
اما اگر دل بکنم .......
برای همیشه رفته ام !!......
ﻧﮕﻮ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ، ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺳﺎﺧﺘﻢ
ﻧﮕﻮ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ، ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻥ
ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺳﭙﯿﺪ ﺷﺪ
ﻧﮕﻮ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ، ﺗﻮ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻧﯽ ،ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ
ﻧﻤﯿﻤﺎﻧﯽ ، ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ .…
ﻧﮕﻮ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻤﺖ ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﯾﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ
ﻧﮕﻮ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ، ﺣﺎﻻ ﻭﻗﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ، ﺣﺎﻻ ﻭﻗﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺭ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﯼ
ﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺎﺭ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ، ﺩﻟﻢ ﺑﺪﺟﻮﺭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ، ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪﺵ ﻧﮑﻦ ، ﺩﻟﻢ
ﻋﺎﺷﻖ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﻧﮑﻦ ،ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ، ﺍﺯ
ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﮐﻦ .…
ﻧﮕﻮ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ، ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﮔﻔﺘﯽ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﻣﺮﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ، ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﻡ
ﻣﯿﻤﺎﻧﯽ ﻭ ﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﺷﻌﺮ ﺗﻠﺦ ﺭﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻧﯽ
ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻟﻢ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﻣﯿﮕﻮﯾﯽ ﻣﺮﺍ
ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﯽ؟
ﻗﯿﺪ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﺭﺍ ﺯﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺕ ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﺪﺍﺭﻣﺖ ، ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻤﺖ،
ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﻟﻢ ، ﮐﺠﺎﯾﯽ ؟ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ، ﺳﮑﻮﺕ ﮐﻦ ﺗﺎ
ﺑﺸﻨﻮﻡ ﺻﺪﺍﯼ ﻧﻔﺴﻬﺎﯾﺖ
ﻧﮕﻮ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ، ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﯿﻠﺮﺯﺩ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ
ﻣﯿﺰﻧﺪ، ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺩﻫﺪ ، ﻧﮕﻮ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ﮐﻪ
ﻣﯿﻤﯿﺮﻡ ، ﻧﮕﻮ ، ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮﻡ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻡ
ﻧﮕﻮ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ، ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ، ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ
ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ﻫﻤﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﭘﺎ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻣﯿﺸﻮﻡ .…
ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺎ ﻭ ﺑﺒﯿﻦ ﺩﻝ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺭﺍ ، ﻧﮕﻮ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ، ﺗﻮ ﺧﻮﺏ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ
ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ .…
ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪ ، ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺮﯾﺰﺩ .…ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺎ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﮐﻦ ، ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ
ﻣﺤﺒﺘﻬﺎﯾﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺵ ﮐﻦ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﮔﺮ ﻧﯿﺎﯾﯽ ﺩﯾﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ، ﺳﺎﯾﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﺩﭘﺎﯼ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺩﻟﻢ ﺩﻭﺭ
ﻣﯿﺸﻮﺩ
ﻭﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮﺑﺮﺳﯿﻢ
ﻭ ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﺁﻩ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﻨﮕﺮﯾﻢ ، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺭﺥ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﯿﻢ
ﺩﯾﺪ
ﻭ ﻣﺎ ﺟﺰﻭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﻣﺤﺎﻝ ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﻣﯿﺪﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ
ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻧﺸﯿﻨﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﺎﺷﻢ ؟
ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﻡ !
ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻃﻠﻮﻉ ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﯾﻨﻢ ﮐﻪ
ﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯼ ﺩﯾﺮﻭﺯ، ﺑﺎ ﺩﻟﻢ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﻮﻧﺪ !
ﻭﻗﺘﯽ ﺧﯿﺴﯽ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺴﺖ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﮔﺮ ﺁﻥ ﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍﻡ ﺑﯽ ﻣﺮﺍﻣﯽ ﺍﺕ، ﺍﯾﻦ ﻭﻓﺎﯼ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯽ ﺍﺕ ، ﺍﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺎﯾﺖ
ﺩﺭ ﺣﻖ ﺩﻟﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﻏﻤﻬﺎﯾﺖ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ
ﺍﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺷﻨﺎﮔﺮ ﻣﺎﻫﺮ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻥ ﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪﯼ
ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩﻡ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ
ﺑﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺐ ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺖ ﻭ ﻧﺮﻭ .
ﺑﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻋﺸﻘﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻩ .
ﻧﺮﻭ ، ﻭ ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺐ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﺸﮑﻦ .
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﻗﻠﺐ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ
ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺑﯽ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﮑﻦ .
ﺍﮔﺮ ﺭﺍﺿﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺭﯾﺨﺘﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﺍﯾﺖ
ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻡ ، ﺍﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﺑﯽ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻓﺪﺍﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ،
ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻧﺮﻭ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭ ﻋﺰﯾﺰﻡ .
ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭ ﻭ ﻗﻠﺐ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﻣﻦ
ﻧﺴﭙﺎﺭ .
ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ، ﺁﻥ ﻗﻠﺐ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ
ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ .
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺰ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﺁﻥ
ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺧﯿﺲ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺵ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ .
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﻭ ﻓﮑﺮ ﺗﻮ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻧﺎﻡ ﻣﻘﺪﺱ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ! ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖ ﮐﻨﻢ ﺍﯼ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻋﺎﺷﻖ
ﺧﻮﺩﺕ ﮐﺮﺩﯼ .
ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖ ﮐﻨﻢ ، ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺭﻭﺯﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ .
ﺑﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﻦ ﻧﺮﻭ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ، ﺍﯼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﯼ ﻭ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﯿﺪﯼ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺁﻥ ﻗﻠﺐ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺖ ﮐﺮﺩﯼ .
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺁﻥ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ، ﮔﺮﻣﯽ ﺁﻥ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺖ ﺭﺍ ،
ﻟﻄﺎﻓﺖ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺒﺮﻡ ! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ
ﺁﻥ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻔﺴﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﻢ !
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ
ﻣﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺩﻟﻬﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﻭ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﺮ
ﻟﺒﺎﻧﺖ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯿﺰﺩﻡ ﻭ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻋﺰﯾﺰﻡ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖ
ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ .
ﻧﺮﻭ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ، ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﻔﺲ ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯿﻢ
ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻋﺸﻖ ﭼﯿﺴﺖ . ﺑﻪ ﺧﺎﮐﺖ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﻢ ، ﺍﻟﺘﻤﺎﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ، ﺍﮔﺮ
ﻣﯿﺨﻮﺍﯼ ﺟﺎﻧﻢ ﻧﯿﺰ ﻓﺪﺍﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ، ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﯽ ﻧﺮﻭ !
ﻗﻠﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺰﺩ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻭ ﻋﻄﺮ
ﻧﻔﺴﻬﺎﯾﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻋﺰﯾﺰﻡ
اکنون دیگر "در دسترس" بودنت مهم نیست چون دیگر نه "مشترک" هستی و نه "مورد نظر" ...!
هوا سرد است اما نگران نباش سرما نمیخورم ، کلاهی که سرم گذاشتی تا گردنم را پوشانده...!
هرکس ک سراغت را میگیرد ، نمیگویم وجود نداری ، میگویم وجودش را نداشتی...!
فکر نکن تو فوق العاده بوده ای ، قطع به یقین من کم توقع بوده ام...!
حالا هم که اتفاقی نیفتاده ، حادثه ی بین ما ، فقط یک زد و خورد ساده بوده ! تو جا زدی ، من جا خوردم....!
زمانی "نبودنت" همه هستی مرا نابود میکرد ولی حالا "بودنت".......!
میشود که نباشی؟؟؟
راستی!!
سلام مرا به وجدانت برسان...البته اگر بیدار بود
این روزا یه جوریم... یه روز شادم یه روز ناراحت... همش منتظر یه اتفاقم... نمیدونم چیه... اما انگار قراره یه چیزی بشه... بد یا خوب نمیدونم... اما استرس دارم!!! نگرانم!!! امیدوارم!!! خوشحالم!!! نمیدونم منتظر چی هستم. منتظر چی باید باشم. آینده برام مبهمه. فقط دارم این روزارو میگذرونم... به این امید که معجزه ای بشه. تغییر مثبتی بوجود بیاد... حالم بهتر شه... روحیم عوض شه... ته دلم امید دارم این روزا هم میگذره. و دوباره میشم همون آدم قدیم... مطمئنم بعد از هر سختی آرامشه... به امید آرامش بعدش... این سختی ها بگذره
برو و پشت سرت را هم نگاه نکن ، از تو بیزارم ، بهانه هایت را برایم تکرار نکن
حرفی نزن ، بی خیال ، اصلا مقصر منم ، هر چه تو بگویی ، بی وفا منم!
نگو میروی تا من خوشبخت باشم ، نگو میروی تا من از دست تو راحت باشم…
نگو که لایقم نیستی و میروی ، نگو برای آرامش من از زندگی ام میروی….
این بهانه ها تکراریست ، هر چه دوست داری بگو ، خیالی نیست….
راحت حرف دلت را بزن و بگو عاشقت نیستم ، بگو دلت با من نیست و دیگر نیستم!
راحت بگو که از همان روزاول هم عاشقم نبودی ، بگو که دوستم نداشتی و تنها با قلب من نبودی
برو که دیگر هیچ دلخوشی به تو ندارم ، از تو بدم می آید و هیچ احساسی به تو ندارم
سهم تو، بی وفایی مثل خودت است که با حرفهایش خامت کند، در قلب بی وفایش گرفتارت کند ، تا بفهمی چه دردی دارد دلشکستن!
برو، به جای اینکه مرحمی برای زخم کهنه ام باشی ،درد مرا تازه تر میکنی !
حیف قلب من نیست که تو در آن باشی ،تمام غمهای دنیا در دلم باشد بهتر از آن است که تو مال من باشی….
حیف چشمهای من نیست که بی وفایی مثل تو را ببینند ، تو لایقم نیستی ، فکرنکن از غم رفتنت میمیرم!
برو و پشت سرت را هم نگاه نکن ، برو و دیگر اسم مرا صدا نکن
بگذار در حال خودم باشم ، بگذار با تنهایی تنها باشم …
مینوشتم ، نمیخواند ، اگر نمی رفتم ، نمی ماند ،
رفتم و او رفته بود ، همه چیز را شکسته بود،
روی دیوار اتاق نوشته بود که خسته بود
نه شوقی برای ماندن ، نه حسی برای رفتن ،
نه اشکی برای ریختن ، نه قلبی برای تپیدن
نه فکر اینکه تنها میشوم ، نه یاد آنکه فراموش میشوم
بی آنکه روشن باشم ، خاموش شدم ، غنچه هم نبودم ، پرپر شدم
بی آنکه گناهی کرده باشم ، پر از گناه ، یخ بسته ام دیگر ای خدا…
تحملش سخت است اما صبر میکنم ، او که دیگر رفته است ، با غمها سر میکنم
شکست بال مرا برای پرواز ، سوزاند دلم را ، من مانده ام و یک عالمه نیاز
نه لحظه ای که آرام بمانم ، نه شبی که بی درد بخوابم !
نه آن روزی که دوباره او را ببینم ، نه امروزی که دارم از غم رفتنش میمیرم…
نه به آن روزی که با دیدنش دنیا لرزید ، نه به امروزی که با رفتنش دنیا دور سرم چرخید
پر از احساس اما بی حس ، لبریز از بی وفایی، خالی از محبت!
این همان نیمه گمشده من است ؟
پس یکی بیاید مرا پیدا کند ، یکی بیاید درد دلهای بی جواب مرا پاسخ دهد!
یکی بیاید به داد این دل برسد ، اینجا همیشه آفتابی نبوده ، هوای دلم ابری بوده
مینوشتم ، نمیخواند ، اگر نمی رفتم ، نمی ماند ، رفتم و او رفته بود ، همه چیز را شکسته بود، روی دیوار اتاق نوشته بود که خسته بود !
دلی را عاشق کنی و بعد خسته شوی ، محال است که به عشق وابسته شوی !
با عشق به جنون رسیدم ، همه چیز را به جان خریدم ، جانم به درد آمد و روحم در عذاب ، لعنت بر آن احساس ناب ، که دیگر از آن هیچ نمانده ، هیچکس هنوز آن شعر تلخ مرا نخوانده !
با عشق آشنا شدم و با بی وفایی رفیق.تنهایی رفت و چشمم رنگ محبت را ندید...
خواستم کمی مرا با عشق آشنا کنی ، عشق را برایم معنا کنی…
لذت ببرم از لحظه هایش ، آرام بگیرم در آغوشش
خواستم رها شوم از تنهایی ، از درد و غصه و نا امیدی…
خواستم خزان را زیبا ببینم ، باران را در کنار تو جشن بگیرم….
خواستم احساسم را به رخ دیگران بکشم ، طعم دوستت دارم را بچشم
با عشق آشنا شدم و با بی وفایی رفیق ، تنهایی رفت و چشمم رنگ محبت را ندید…
از احساسم تنها سردی به جا مانده ، دلم در گذشته ها قصه ی بی وفایی را زیاد خوانده…
و من در آتش حقیقتی میسوزم که با خود میگویم ای کاش رویا بود ، با تو بودن خواب و خیال بود…
پشیمان از رفتن به سوی عشق ، به سوی عشقی که هنوز با وجود بی وفایی ات، برایم معنایش نکردی!
ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺯﯾﺎﺩ ﮐﻪ ﯾﮏ
ﺭﻭﺯﯼ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺖ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ، ﻫﺮﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎﻫﻮﺵ ﺑﺎﺷﯽ ، ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ
ﺣﻮﺍﺱ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯽ ، ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﻫﺎ ﺑﻬﺎ ﺑﺪﻫﯽ
، ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺖ ﺩﺭ ﻣﯿﺮﻭﺩ ، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﻣﯿﻤﺎﻧﻨﺪ ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻣﯿﻤﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﯿﻤﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﺏ
ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ
ﻣﺠﺎﺑﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﯼ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺟﺪﺍ ﮐﻨﯽ ،
ﻣﺠﺎﺑﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﭼﯿﻦ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺸﺎﻥ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺟﺪﺍ ، ﻫﯽ
ﻣﺮﺍﻗﺒﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﯽ ، ﻫﯽ ﺑﻬﺸﺎﻥ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ، ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻘﺴﯿﻢ
ﮐﻨﯽ ، ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﻟﯽ ﻫﺎﯼ ﺣﺰﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﯿﺸﻮﯼ ﺑﺎ
ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻣﺎﻓﺎﺕ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺭﻭﯾﺸﺎﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﻨﯽ ،
ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺠﺎﺏ ﻣﯿﺸﻮﯼ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭﯼ ﺭﻭﯼ ﻃﺎﻗﭽﻪ ﯼ ﻋﺎﺩﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺍﺕ ، ﺑﻬﺸﺎﻥ ﺑﺮﺳﯽ ،
ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻮﺭﯼ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﯽ ﻫﯿﭽﮕﺎﻩ
ﺟﻮﺭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩﺷﺎﻥ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﯼ ، ﺭﻭﺯﯼ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ
ﻣﯿﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﺗﻮﻗﻊ ﺑﺪ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ، ﺁﺩﻡ
ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺗﻮﻗﻊ ﺗﻼﻓﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺗﻮﻗﻊ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻨﺪ
ﺭﻭﯼ ﺑﺪﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺕ ﺩﻫﻨﺪ ، ﺗﻮﻗﻊ ﺑﺪﯼ ﮐﺮﺩﻥ ، ﺗﻮﻗﻊ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ ،
ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﯽ ﻓﮑﺮﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺸﮏ ﺗﺮ ﻭ
ﻗﺎﺑﻞ ﺍﺷﺘﻌﺎﻝ ﺗﺮﯼ ، ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺟﺎﯼ ﺳﺎﻟﻤﯽ
ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﮐﻨﺎﺭ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﺑﺎﺩﺍﺑﺎﺩ ، ﻭ
ﺳﻮﺧﺘﻨﺖ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﻨﺪ
ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﺘﯽ ﻋﺎﺩﺕ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻋﺎﺩﺕ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩِ
ﺧﻮﺩ ﺗﻮ ،ﺁﻧﻄﻮﺭ ﺣﺴﺎﺏ
ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻘﯿﻪ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩ ﻗﻠﺒﺸﺎﻥ
ﺭﺍ ﻫﺪﻑ ﻧﮕﺮﻓﺘﯽ ﻭ ﻃﻮﺭﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺸﮑﻨﯽ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ ﻧﻪ ،
ﺷﮑﺴﺘﯽ ﻭ ﺣﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻻﺑﻪ ﻻﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﻭ ﺍﮔﯿﺮ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﯼ
ﻭ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﺕ ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﺸﺪ ﺍﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪﯼ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ
ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺳﻮﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ، ﺩﺭﺳﺖ ﺟﺎﯾﯽ
ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﻔﺘﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺗﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺭﺍﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮ ﻭ
ﮔﻮﺭﺕ ﺭﺍ ﮔﻢ ﮐﻦ ﺗﻮ ﺍﺧﻢ ﮐﺮﺩﯼ ، ﮔﻔﺘﯽ ﻧﻪ ﻭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﯼ ، ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﯾﯽ
ﺩﺍﺷﺖ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺯﺧﻢ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﯾﺶ ﺩﺍﺭﺩ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺍﺕ ﻣﯿﺸﻮﺩ ،
ﺁﺩﻣﯽ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻣﯿﮑﻨﺪ ، ﺍﻣﺎ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ
ﺑﻮﺩﻩ ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ، ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺟﻠﻮﻩ ﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ
ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻭ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯿﺪﻫﺪ ،
ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺤﻀﺎﺭ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﻠﺐ ﻭ ﻣﻐﺰﺕ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﻨﺪ
، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﺮﺩ ، صدا های ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺖ
ﻣﯿﭙﯿﭽﺪ ، ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎ ، ﻣﺎﻩ ﻫﺎ ، ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﻗﺒﻞ ﻣﯿﺮﻭﯼ ، ﻭ ﺑﻌﺪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩﺕ
ﻣﯿﮕﻮﯾﯽ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺩﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﺁﻧﻄﻮﺭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﺟﺪﺍ
ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ؟
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺩﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻮﺩ ﻫﻮﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻡ ؟ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺩﻣﯽ
ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﻮﺭ ﻗﺴﻢ ؟ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺩﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ
ﻧﻮ ﮐﺎﺩﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯿﺸﺪ ؟ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺩﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ
ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺮﮔﻢ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩﺵ
ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ؟
ﻭﺑﻌﺪ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﻣﯿﻤﺎﻧﯽ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﻝ ﻫﻮﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺗﻦ
ﺍﺕ ﻣﯿﭽﺮﺧﺪ ﺑﺮﺵ ﻣﯿﺪﺍﺭﯼ ، ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ، ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺭﺍ ، ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺶ ﺭﺍ ، ﺑﺎ ﺩﺳﺖ
ﺑﺮ و ﺭﻭﯾﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﮎ ﻣﮑﻨﯽ ، ﺍﺧﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﯼ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ
ﭼﻬﺎﺭ ﺗﺎﯾﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻭ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﯼ ﺩﺍﺧﻞ ﯾﮏ ﭘﺎﮐﺖ ﻣﻘﻮﺍﯾﯽ ، ﭘﺎﮐﺖ ﻣﻘﻮﺍﯾﯽ ﮐﻪ
ﺭﻭﯾﺶ ﺑﺎ ﻓﻮﻧﺘﯽ ﺧﻮﺍﻧﺎ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ، ﺩﺭ
ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﻨﺪﯼ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺁﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮐﻞ ﺩﻧﯿﺎ ﺟﺪﺍ
ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﻨﺪﯼ ﻭ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻐﻀﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺠﺎﺭﯼ ﺗﻨﻔﺴﯽ ﺍﺕ ﺭﺍ
ﻣﯿﺪﺭﺩ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﺫﻫﻦ ﺍﺕ ، ﻓﮑﺮﺕ ﻭ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﭘﺮﺕ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﯿﺮﻭﻥ .
ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭﺳﯽ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯿﮕﯿﺮﯼ ، ﺩﺭﺳﯽ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺁﺩﻣﯽ ، ﺩﺭ ﯾﮏ ﺳﮑﺎﻧﺲ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﮔﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ
ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ،
ﺗﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻭﺩ ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﻫﻢ ﺯﺩﻥ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ
ﺳﮑﺎﻧﺲ ،
ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ، ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ، ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ ، ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ
ﻭ ﭘﯿﺮ ﺷﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﻣﺜﻼ ﻣﺨﺎﺑﺮﺍﺕ ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﺖ ﺍﺱ ﺍﻡ ﺍﺱ ﻣﯿﺪﺍﺩ ،
ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻭ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﺎ ، ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻼ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺭﻭﺯ ﻓﻮﻻﻥ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺭﻭ
ﺩﻭﯾﺴﺖ ﺑﺎﺭ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯽ
ﺍﺱ ﺍﻡ ﺍﺱ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﺵ ﺭﻭ ﻧﺰﻥ ، ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺣﺴﺎﺏ
ﮐﺘﺎﺑﺶ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻤﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺮﻓﺖ
ﺣﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺍﺱ ﺍﻡ ﺍﺱ ﻫﺎﺗﻮﻥ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍ
ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺳﯿﻮﺵ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ
ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﺷﺐ ، ( ﺯﻣﺴﺘﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ) ، ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺣﺮﻓﺎﯼ ﺧﺸﮕﻞ
ﺧﺸﮕﻞ ﻣﯿﺰﺩﯾﻦ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﯽ ﮔﻮﺵ ﻣﯿﺪﺍﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﺎﯼ ﺗﻠﯿﻔﻮﻥ ﺧﺎﺑﻤﻮﻥ
ﺑﺮﺩ ، ﯾﺎﺩﻣﻮﻥ ﺭﻓﺖ ﺑﻘﯿﻪ ﭘﻮﻝ ﺗﻠﻔﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﺘﺎﺏ ﮐﻨﯿﻢ
ﺣﺎﻻ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻭ ﻋﺰﯾﺰ ، ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﺧﺒﺮﯼ ﺍﺯﺕ
ﻧﯿﺴﺖ ؟
ﭼﯿﺰﯼ ﺷﺪﻩ ؟ ﭼﺮﺍ ﺍﻭﻥ ﺷﻤﺎﺭﻫﻪ ﺭﻭ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﯼ ؟ ﯾﻪ ﺍﺱ ﺍﻡ ﺍﺱ
ﺧﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺪﯼ !
ﺗﻮﺭﻭﻗﺮﻋﺎﻥ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﺑﮕﻮ ، ﻣﻦِ ﻣﺨﺎﺑﺮﺍﺕ ﺍﻭﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺭﻭ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﮐﺮﺩﻡ ، ﺣﻘﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻧﻢ
..
ﻣﻨﻢ ﺍﺱ ﺍﻡ ﺍﺱ ﺑﺪﻡ ﺑﮕﻢ : ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ﺭﻓﯿﻖ ، ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﮕﺬﺭﺩ