من و تو دور از هم می پوسیم

ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﺻﺨﺮﻩ ﻭ ﺳﻨﮓ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺭﮔﯽ ﺍﺑﺮ ﻭ ﻧﺴﯿﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮔﺸﺘﮕﯽ ﺁﻫﻮﯼ ﺩﺷﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺣﺴﺮﺕ ﺯﺩﮔﯽ ﺷﻌﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ، ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺷﻮﻕ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﮊﺭﻑ ﺗﺮﯾﻦ ﺭﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻪ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﻭ ﻧﻪ ﯾﺎﺭﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﯿﻒ !!! ﺍﻣﺎ ﻣﻦ دور از تو می پوسم ﻏﻤﻢ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﭘﻮﺳﯿﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﻏﻤﻢ ﺍﺯ ﺯﯾﺴﺘﻦ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﭘﺮ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺧﺎﮎ ﺷﺪﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﺎ ﭘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺯﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺮﺩ ﻏﻢ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﻏﻢ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺩ ﺣﻤﯿﺪ ﻣﺼﺪﻕ