ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺮﺱ ﻫﯿﭽﮕﻮﻧﻪ ﻗﻀﺎﻭﺗﯽ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭﻭﻧﺖ ﻣﯿﮕﻨﺪﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﯿﺎﻭﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﺕ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺭﺳﺎﻟﺘﺸﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﺳﻂ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ ﺑﯿﻮﻓﺘﯽ ﻻﻝ ﻣﯿﺸﻮﯼ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺩﻫﻦ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﯼ ﻧﮕﻮﯾﺪ ﺁﺭﻩ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ ، ﺍﺻﻼ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺜﻼ ﺍﮔﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪ " ﻧﺼﯿﺤﺖ " ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭﻧﮓ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ؟ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ ؟ ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ﻓﻼﻥ ﻃﻮﺭ ﺷﺪ ، ﻧﮕﻮﯾﺪ ﺁﻫﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺒﯿﻦ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﮐﻨﯽ ، ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻦ ﻓﻼﻥ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﮑﻦ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﯾﮏ ﻣﯿﮑﺸﺪ ، ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﻧﺰﻧﺪ ، ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮕﯿﺮﺩ ﺟﺪﯼ ﺑﮕﯿﺮﺩ ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﺪﯼ ﺑﮕﯿﺮﺩ ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﯿﻠﯽ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﺵ ﺑﺰﻧﺪ ﺯﯾﺮ ﮔﻮﺷﺖ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﯼ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﻼﻣﻪ ﺩﻫﺮ ﻣﯿﺪﺍﻧﻨﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ، ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺩﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﻮﺩ ، ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻫﺪ ، ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻓﺘﻮﺍﯼ ﺍﺑﻮﻣﻮﺳﯽ ﺍﺷﻌﺮﯼ ﺻﺎﺩﺭ ﻧﮑﻨﺪ ، ﺭﺍﻩ ﮐﺎﺭ ﻧﺪﻫﺪ ، ﻓﻘﻂ ﮔﻮﺵ ﮐﻨﺪ .. ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ، ﺍﺻﻼ ﻣﻨﻄﻖ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺻﺮﻓﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭﺩﺷﺎﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﺑﻌﻀﯽ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺩﺭﻭﻧﺸﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺍﺳﺖ ، ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﻭﯾﺮﺍﻧﯽ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺩﺭﻭﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ ﺑﯿﺎﻧﺪﺍﺯﻧﺪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﮔﺎﻫﯽ ﻣُﺴﮑﻦ ﺍﺳﺖ ، ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ، ﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﻤﮏ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻤﯿﺮﺩ ، ﺁﺭﺍﻡ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ . ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺁﻥ ﺭﻓﯿﻘﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ : ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮﻡ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻮﯾﻤﺸﺎﻥ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻤﯿﺮﺩ ... ﻫﻤﯿﻦ

ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺶ ، ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺣﺠﻢ ﻭﺳﯿﻌﯽ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﻮﮔﻮﺍﺭﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﮑﻨﻔﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺿﻮﺡ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺩﺭﻭﻥ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﺎﺩﺭﺗﺮﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﻫﺎﯼ ﻏﻢ ﺗﻠﺌﻠﻮ ﻣﯿﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻋﺠﯿﺐ ﺁﻣﯿﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﮑﺚ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯽ .. ﮐﻤﺘﺮ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻭ ﻣﻤﺘﺪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ ، ﯾﮏ ﺟﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺍﮐﺜﺮ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ، ﺍﺻﻼ ﻫﯿﭽﮑﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﺪ ، ﯾﮏ ﺟﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻋﺠﺎﺯِ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ! ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺪﺕ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ ﻭ ﻣﯿﺸﻨﻮﺩ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ ، ﺣﺎﻟﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﺵ ﻃﻮﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻏﺮﻭﺏ ﺟﻤﻌﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﯼ ﺑﻌﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺑﯿﻦ ﻓﻘﻂ ﺍﻭﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﻣﺼﺮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﺭﺍﺯﺩﺍﺭﯼ ﻣﯿﮑﻨﺪ ! ﺣﺎﻟﺶ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻓﮑﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﯽ ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﯾﺨﺘﻪ ، ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺁﻭﺍﺭ ﺷﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﯿﺮﺩ . ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﯽ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺁﺩﻣﯽ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺟﻨﮓ ﺩﺍﺧﻠﯽِ ﺩﺭﻭﻧﺶ ﺗﺎ ﺍﻻﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﮐﻤﺘﺮ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺧﻂ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﻫﺪ ، ﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﺪﻫﺎ ، ﯾﺎ ﻣﺜﻼ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﺩﺭ ﺣﺪ ﯾﮏ ﺧﻂ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻧﻪ .. ﺍﻭ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺍﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﻂ ، ﻓﻘﻂ ﻭ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺳﻄﺮ ، ﯾﮏ ﺳﻄﺮ ﻧﺎﻗﺎﺑﻞ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﯿﺎ ، ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﯾﮏ ﺧﻂ ﺍﺳﺖ ، ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﻧﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﻧﺸﯿﻦ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺍﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ ، ﻫﺮ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻓﻘﻂ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﺵ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ ، ﻫﻤﻪ ﯼ ﺭﯾﺰ ﻭ ﺩﺭﺷﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪ ﻭ ﺩﻡ ﻧﺰﺩ ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ . ﺁﺯ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺶ ﻧﺸﺪ ، ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺳﺮﺍﻑ ﻧﮑﺮﺩﻧﺪ ، ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺭﺍﻫﯽ ﺧﯿﺮﺍﺕ ﻧﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺶ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ .. ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ " ﭘﺎﯾﺎﻥ " ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﺎﻧﺪ ، ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ، ﻭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺩﻣﯽ ، ﺍﺯ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﻠﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪﺵ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺗﺮﺳﯿﺪ . ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺶ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﯼ ﺁﯾﻨﻪ ﯼ ﻗﺪﯼ ﮐﻨﺎﺭ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ

آدمهایی هستند که خوبند، خوب بودن به خوردشان رفته، آمده اند که مهر بیاورند، نه جنسیتشان مهم است، نه عقایدشان ،نه سنشان ،نه تحصیلاتشان. مهم این است که با دلشان راحتند، صاف و روراست می آیند توی زندگیت، یک توقف می کنند به پهنای یک عمرت، و می روند ... و سالها هم که نبینی شان باز یکجوری انگار با تو مانده اند... 

ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ... ﻗـﺮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺗﻔﺎﻗـﯽ بیاﻓﺘﺪ ! ﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻏﻠﺖ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﻭ ... ﻧﻪ ﺳﺮ ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪﺍﺭﻡ ! ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ... ﻣﻦ ﺩﺭ ﮔـﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﺭ ﯾﮏﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ، ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ، ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﮑﻨﻢ ... ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﯾﮏ ﺁﻫﻨﮓ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﺯﻣﺰﻣﻪ میکنم! ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ! ﻋﺼﺒﯽ ، ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﻭ ﯾﺦ ! ﯾﺦ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ! ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ... ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﺕ میاﻓﺘﻢ ! ﻭ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ... ﭼﻪ ﻣﯿﺨﻮﺭﯼ ... ﭼﻪ ﻣﯿﭙﻮﺷﯽ ... ﻭ ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ " ﻫﻢ ﻋﺷﻖ " ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ! ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ ... ﻣﻦ تنهایم ! ﭼﻮﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺭﺍ ... ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ! ﻭ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﯽ ﺷﮏ پشیمانی ؛ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻦ ... ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.....