ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻫﺎﻳﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ... ﻭ
ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻣﺮﻭﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ
ﺭﻭﺯﻱ ﺑﺨﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ .... ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺣﺴﺮﺕ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ...
ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﺷﺒﻬﺎ ﻏﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ ... ﻭ ﺑﻪ
ﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﺏ ﻗﺎﺻﺪﻙ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺭﻭ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ
ﺟﺎﺩﻩ ﻱ ﻣﺎﻩ ﺳﻔﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ .
ﺑﻬﺘﺮﻳﻨﻢ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻱ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ
ﻣﺤﺴﻮﺱ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻗﻠﺒﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ
ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﺎﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮﺳﺖ ﻛﻪ
ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﮔﻲ
ﮔﻮﻫﺮﻫﺎﻱ ﻧﺎﺏ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﺗﺎﺑﺎﻧﺪ ... ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﺗﻮ ﻭﺳﻌﺖ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﺪ ...
ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻱ ﺑﻲ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ... ﻗﺼﻪ
ﻱ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪ
ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ... ﻣﺎﺟﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ
ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ... ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ....
ﺍﻱ ﻛﺎﺵ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﺍﺷﻜﻬﺎﻱ ﻏﻠﺘﻴﺪﻩ ﺭﻭﻱ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ
ﺩﺳﺘﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺖ ﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻱ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﻱ
ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺎﺏ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﭼﻬﺮﻩ ﻱ
ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻢ ....
ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮ
ﻗﻔﺲ ﺗﻨﮓ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻡ ﺳﺨﺖ ﺑﻴﺘﺎﺑﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﻏﻮﺵ
ﮔﺮﻡ ﻋﺸﻘﺖ ﺩﺭﺏ ﺍﻳﻦ ﻗﻔﺲ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﻍ
ﺍﺳﻴﺮ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻱ ﺑﻪ
ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ... ﻭ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ .... ﻣﻦ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ
ﺗﻮ ﺟﺸﻦ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻡ ....
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺗﻮ .... ﺑﺎ ﻛﻤﺎﻝ ﺯﻳﺒﺎﻱ ...ﻋﺸﻖ ...
ﺁﺭﺍﻣﺶ ... ﺑﺎ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ .