ﺩﺭﻙ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻭ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﺍﻡ
ﻳﻚ ﺩﻧﻴﺎ ﺻﺒﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻬﺮ
ﻭ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺳﺨﺎﻭﺕ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻲ
ﺍﻱ ﻣﻌﻨﻲ ﺳﺒﺰ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻼﻡ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﻪ ﻧﻔﺴﻲ ﺩﺭ ﻛﻨﺞ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺧﺎﻟﻴﻢ
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ...
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺭﺍ ﻭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺩﺭ ﺗﺮﻧﻢ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻧﻢ ﺍﺷﻜﺖ ﭼﻪ ﭘﺎﻛﻲ ﻧﻬﺎﺩﻩ
ﺍﻣﺎ ﺩﻳﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﭘﺲ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺯﺩﻭﺩﻥ ﺍﺷﻜﻬﺎ ﺭﺍ
ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺑﺨﻮﺍﻥ
ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺯ ﻋﻄﺶ
ﻋﺸﻖ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺑﺪﻥ ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ...