ﺑﺎﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻱ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻣﻲ ﻛﺸﻢ ، ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﺩﺯﺩﻡ ﻭﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺗﻨﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻲ ﺑﺮﻡ ... ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻋﻄﺮ ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻜﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ... ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ، ﻣﺸﺎﻣﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﻱ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﭘﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺎﺯﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺭﻭﺯﻣﺮﮔﻲ ﺗﻦ ﻣﻲ ﺩﻫﻢ ... ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ .. ﭘﺸﺖ ﺣﺼﺎﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻡ ، ﺗﻮ ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﮕﺮﺩ ! ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬﻱ ﺍﺯ ﻃﺮﺡ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ... ﺑﻴﺎ ﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻦ ﻧﻴﻤﻪ ﻱ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﺵ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﭘﻮﺳﻴﺪﻡ ... ﺑﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﻱ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﮕﻮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻴﺴﻢ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻲ ﺗﭙﻴﺪ ... ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﻛﻨﺎﺭ ﻫﻤﺎﻥ درختی ک زندگی ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮﺵ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ... ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﺑﻨﺸﻴﻦ، ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻲ ... ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺣﻮﺽ ﺁﺑﻲ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺍﺕ ﻣﺎﻫﻲ ﻗﺮﻣﺰﻱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ ﻭﻟﻲ ﻗﺪﺭﺕ ﺟﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺁﺑﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ...ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﭙﺶ ﻛﻮﭼﻚ ﻳﻚ ﺩﻝ ﻛﺎﺭﻱ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﺧﻮﺏ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻦ .... ﻧﮕﺬﺍﺭ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺣﻮﺽ ﺩﻟﺖ ﺍﺯ ﺧﺴﺎﺳﺖ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﺑﻤﻴﺮﺩ .... ﺷﺎﯾﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺩﯾﺮ ﺑﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻨﺠﺸﮑﮏ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻧﺒﻮﺩﻧﻢ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯿﺰﻧﺪ