ﮔﻮﺵ ﮐﻦ ... ﺍﯾﻦ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺏ ﮔﻮﺵ ﮐﻦ ... ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺗﻢ ﺧﻮﺩ ﻫﻮﯾﺪﺍﺳﺖ ... ﮔﻮﺵ ﮐﻦ ... ﺩﺭﺩ ﺩﻟﻬﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺏ ﺩﺭﯾﺎﺏ ... ﺻﺪﺍﻗﺘﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺳﮑﻮﺗﻢ ﻧﯿﺰ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺣﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻦ ... ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺷﮑﺴﺘﻨﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﺮﻑ ﻣﻦ ﺷﻌﺮ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ... ﺳﮑﻮﺕ ﺑﯽ ﺗﺮﺍﻧﮕﯿﺴﺖ ... ﻏﺮﻭﺏ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺭﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... ﻃﻠﻮﻉ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ،ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺏ ﺷﻨﯿﺪﯼ؟؟؟ ﭘﺲ ﮔﻮﺵ ﮐﻦ ... ﺍﯾﻦ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﻫﺮ ﻣﺪﺍﺩﻡ ﺭﺍ ... ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﯽ ... ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ ... ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﺍﻡ ﻧﻪ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮ ... ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻟﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ... » ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ « ﻋﺠﺐ ﺣﺮﻑ ﻗﺸﻨﮕﯿﺴﺖ ... ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ... ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺩﻝ ﺗﻨﮕﯽ ﺍﺳﺖ ... ﻭ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ ... ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ... ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮﯾﺴﺖ ... ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ ... ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ... ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﺑﺮﯾﺴﺖ ... ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ ... ﺑﺮ ﮐﻮﯾﺮ ﺧﺸﮏ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ ... ﻋﺠﺐ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺗﻠﺨﯿﺴﺖ ... ﺑﺒﺎﺭ ﺍﯼ ﺍﺑﺮ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﻏﻢ ﺩﺍﺭﻡ ... ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ... ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ