فاجعه ی زندگی

ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﻣﯿﺮﻭﻧﺪ .. ﺍﻣﺎ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﺩﻣﯽ ﻣﯿﺮﻭﺩ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﻣﯿﺮﺩ ! ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭﻧﺒﻮﺩﺵ ﺩﺭﺑﻮﺩﻥ ﺗﻮ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﻪ ﻧﺸﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﻤﯿﺮﯼ ﺩﺭﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﯼ

نزار غرورم بشکنه

رفیق دلتنگی من، انقد منو عذاب نده
یکمی با من را بیا این روزا حال من بده
آخه چه طور دلت میاد اینجوری آزارم بدی
با دل من بد تانکن وقتی ازم خوبی دیدی
نزار غرورم بشکنه نزار که بشکنه دلم
آخ به دلم افتاده که همین روزا مسافرم
یه وقتی مهربون میشی یه وقت که خیلی دیر شده
یه وقت که خنده عاشقم تو دل خاک اسیر شده
یه وقتی که چشمای من خیره به صورت تو نیست
جمله دوست دارم رو، رو سنگ سردم بنویس
نزار غرورم بشکنه نزار که بشکنه دلم
آخ به دلم افتاده که همین روزا مسافرم
یه وقتی مهربون میشی یه وقت که خیلی دیر شده
یه وقت که خنده عاشقم تو دل خاک اسر شده
نزار غرورم بشکنه …

تقصیر تو نیست

تقصیر تو نیست

تقصیر هیچ کس نیست جان دلم!

تقصر دل من است که حجمش کوچک است....

با  ارزویی که هر روز بزرگ و بزرگتر میشود.....

انتظار

ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﺴﺮ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﮐﻨﻢ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻓﺮﻕ ﻫﺎ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻣﺸﺐ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻫﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺑﻠﻮﺍﯾﯿﺴﺖ . ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﻢ؛ ﺁﻩ ﻣﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻓﺮﺩﺍ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ ﻧﻪ. ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺒﯿﻨﺎﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻓﮑﺮﻫﺎﯾﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﺮﺩﺍﯾﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺟﺰ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻓﺮﺩﺍﯾﯽ ﺟﺰ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ، ﻏﻢ ، ﻓﺮﺍﻕ ، ﺟﺪﺍﯾﯽ … ﻓﺮﺩﺍﻫﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺮﺣﻤﯽ ﺑﺮ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﺍﻡ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻣﻮﻧﺴﺎﻥ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﻡ . ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﻣﻮﻧﺲ ﻭ ﻫﻤﺪﻡ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﺷﻤﻊ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﻏﻢ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﻭ ﺁﺥ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻡ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﻣﻬﺮﺵ ﺟﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﯾﺎ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﮒ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﺩﻭ ﮐﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ پائیز ﺑﯽ ﺭﻭﺡ ﻧﯿﺰ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﺎﻟﺶ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺍﻡ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺮﺷﺐ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﺷﻮﺩ. ﻭ ﺧﻢ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﻭﯼ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩ . ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻼﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﻮﺭ ﺗﺮ ﺷﻮﺩ ﺯﯾﺮﺍ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺩﺭﺩ ﻓﺮﺍﻕ ﺍﻓﺴﻮﺩﻩ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﮐﻬﻨﻪ ﺗﺮ . ﻭ ﻣﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻠﻤﺒﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﻏﺼﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﺪﺍﺭﻡ . ﮐﯽ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻃﻐﯿﺎﻥ ﮐﻨﺪ ﺁﻩ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ … ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺁﺭﺯﻭ ﮐﻨﻢ ﺍﻣﺸﺐ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ ﺷﻮﺩ ﯾﺎ ﮐﻮﺗﺎﻫﺘﺮ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻨﮕﺮﻡ،ﺍﻣﯿﺪ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﺪ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻭ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺍﻣﺸﺐ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺷﺒﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﻣﺤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺍﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺳﯿﻨﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ، ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﻨﺰﻝ ﺩﻭﺳﺖ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻠﻮﺹ ﻧﯿﺖ ﺩﻭﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﮐﻨﻢ . ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﻪ ﯾﺎ ﺍﻣﺸﺐ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﺪﻫﺪ ﻭ ﯾﺎ ﻋﻤﺮ ﻣﺮﺍ ﮐﻔﺎﻓﮕﻮﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ............

دل کندن

ﺁﺩﻡ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯿﺎﺩ ﻭ هزار بار ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﻣیره ﺁﺭﻩ ،ﺁﺩﻡ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯿﺎﺩ ﻭﻟﯽ ﺭﻓﺘﻨﺶ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ ، ﮐﻪ ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺑﻮﺩ … ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﻡ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺣﺲ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﻧﯿﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ،ﻭﻟﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﺮﺩﻡ . ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﭼﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﯼ ﻭﺣﺸﺖ ﺁﻭﺭﯼ . ﺑﻌﺪ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺩﻝ ﺑﺮﯾﺪﻩ . ﻭﺍﯼ ﭼﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ … ﺩﻝ ﮐﻨﺪﻥ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺩﻝ ﺑﺮﯾﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ . ﺍﻭ ﺩﻝ ﺑﺮﯾﺪ ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﻝ ﺑﮑﻨﻢ . ﻭﺑﺎﺯ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ /…ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡ ، ﺍﺯ ﺩﻝ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻡ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﭼﯿﺰ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﻋﺬﺍﺑﻢ ﻧﺪﻫﺪ . ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ . ﺍﺯ ﺩﯾﺎﺭﻡ ﺭﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺷﮑﻞ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ… ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻢ ، ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺭﻓﺘﻢ ، ﺍﺯ ﺩﻝ ﺭﻓﺘﻢ ، ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﯾﺎﺭﻡ ﺑﺮﯾﺪﻡ . ﻭﻟﯽ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻧﺸﺪ… ﺩﻝ ﮐﻨﺪﻥ ﺍﮔﺮ ﺍﺳﺎﻥ ﺑﻮﺩ ، ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺑﯿﺴﺘﻮﻥ ﺩﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

سکوت

ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺖ ﺭﺍ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﻳﺴـ!... ﺗـــــﻮ ﺑﻨﻮﻳﺴــ... ﺍﺯ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻫﺎﻳﺘـــ ... ﺍﺯ ﺩﺭﺩﻫﺎﻳﺘــ ... ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﻟﺘـــــ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ•••!

شکسته

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﺍﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ، ﺧﯿﺲ ﺷﻮﺩ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ، ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺧﻮﻥ ﺷﻮﺩ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ، ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺁﻥ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺑﺨﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯﻡ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ، ﻣﻬﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ، ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﮑﻨﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺭﺩ ﻋﺸﻘﺖ ﻣﯿﺴﺎﺯﻡ ، ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺳﺮﺩﯼ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﭼﻮﻥ ﺭﺍﻩ ﻧﻔﺴﮕﯿﺮﯼ ﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﯿﺪﻡ! ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﺭﻫﺎﯾﺖ ﮐﻨﻢ ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻋﺸﻘﻤﺎﻥ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﯿﭽﮕﺎﻩ ﻋﺸﻘﻤﺎﻥ ﭘﺮﭘﺮ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ، ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﯽ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﮐﺮﺩﻡ ، ﻧﯿﺎﻣﺪﯼ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻣﺪﻧﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻧﺪﯾﺪﯼ ﻣﺮﺍ ﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻧﻢ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻟﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﮐﺮﺩﻡ ، ﻧﺴﺎﺧﺘﯽ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﻢ ﺍﻣﯿﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﺳﻮﺧﺘﻢ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﻢ ، ﺩﺭ ﺣﺪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺷﺪﻥ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻧﺒﺮﯾﺪﻡ، ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﯼ ﻗﻔﺲ ﺑﺎﺯ ،ﺍﻣﺎ ﻧﭙﺮﯾﺪﻡ ، ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻨﺞ ﻗﻔﺲ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺕ، ﺑﯽ ﺁﺏ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ، ﺑﯽ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ! ﺷﺐ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻫﺎ ، ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻣﯿﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻫﺎﺳﺖ ، ﺩﻟﻢ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﻨﯽ ، ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﯾﺎﺩ ﻣﻨﯽ ﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺭﺍﻫﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻧﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻋﺸﻘﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﺑﯽ ﺁﺭﺍﻣﺶ ، ﺑﯽ ﻧﻮﺍﺯﺵ ، ﺳﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ، ﺑﺎ ﺗﻤﻨﺎ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ! ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺯﯾﺮ ﺳﻮﺍﻝ ﺑﺮﻭﺩ ﻗﻠﺒﻢ ، ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﻏﺮﻭﺭﻡ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﻭﺟﻮﺩﻡ ! ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﺍﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ، ﺧﯿﺲ ﺷﻮﺩ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ، ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺧﻮﻥ ﺷﻮﺩ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ، ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺁﻥ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺑﺨﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯﻡ ! ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ، ﻣﻬﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ، ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﮑﻨﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺧﺮﺩ ﻣﯿﺸﻮﻡ ﺯﯾﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ! ﺷﯿﺸﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺑﺸﮑﻦ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻥ ، ﺗﻨﻬﺎ مرا در غم نبودنت نسوزان...