ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﻭﺳﻌﺖِ ﺗﻤﺎﻡ ِ ﺩﻝ ﺗﻨﮕﯽ
ﻫﺎﯼ ﻋﺎﻟﻢ. ﺷﯿﺸﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻧﺎﺯﻙ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ
ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﯾﻦ ﺗﻠﻨﮕﺮﯼ ﻣﯽ ﺷﻜﻨﺪ. ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ
ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺰﻧﻢ، ﻭﻟﯽ ﻭﺍﮊﻩ ﺍﯼ ﻧﻤﯽ ﯾﺎﺑﻢ ﻛﻪ ﻋﻤﻖ ِ
ﺩﺭﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻛﻨﺪ، ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ِ
ﺳﻜﻮﺕ ﻛﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺳﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ. ﺩﻟﻢ
ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﺍﯾﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺮ ﻧﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﻣﯽ
ﻧﺸﯿﻨﻢ. ﻛﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﻨﻢ ﭘﺮﻭﺍﺯﯼ ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎ
ﺗﺎ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﺑﺪﯾﯿﺖ ! ﻛﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺩﺭﻣﯿﺎﻥ
ﻫﺠﻮﻡ ﺑﯽ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﺭﺩ، ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﻛﻨﻢ.
ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻮﺩﻥ، ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺩﺭﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﺳﺖ ! ﺑﻐﺾ
ﻛﻬﻨﻪ ﺍﯼ ﮔﻠﻮﯾﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻓﺸﺎﺭﺩ... ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ
ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ... ﻛﺎﺵ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﻛﺴﯽ ﺍﺷﻚ
ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻧﺒﯿﻨﺪ