این روز هایم

ﻟﺤﻦ ِ ﮐﻼﻣﺖ ﺳﻮﺯ ِ ﭼﻠّﻪﯼ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺭﻭ ﺳﻔﯿﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ! ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ ... ﺍﺯ ﺟﻮّ ِ ﻣﻨﺠﻤﺪِ ﻭﺍﮊﮔﺎﻥِ ﺗﻮﺳﺖ ! ﺑﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﺖ ﻣﯽﺑﻨﺪﻡ ﮐﻪ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﺮﻭﺩ ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺗﺎ ﯾﮑﯽ ﻣﺜﻞ ِ ﻣﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻋﺎﺷﻖ ِ ﯾﮑﯽ ﻣﺜﻞ ِ ﺗﻮ ﺷﻮﺩ. ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﯾﮏ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺎﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺎ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ. ﺑﻪ ﺳﺎﻥِ ﺗﻮ ... ﮐﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﻢ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮐﺎﺭ ِ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ! ﺧﻨﺪﻩﺍﻡ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﺍﺯ ﺧﻮﺵ ﺧﯿﺎﻟﯽِ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﻣﺎ ﮐﻮﺭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ! ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﮐﺮﺩﻩ ... ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺪ ﺗﻮ ﺟﺎﯾﺖ ﺍﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻨﺠﺎ ... ﻣﯿﺎﻥِ ﺩﻟﻢ . ﺁﺭﯼ ... ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﯼ. ﺍﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺗﺎ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺮﻭﯼ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺭﺳﯿﺪ ... ﯾﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﮔﺮﺩ ﻧﯿﺴﺖ . ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﻣﯽﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ِ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﭘﺮ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺯﺩﻥ. ﺩﺭﯾﺎ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥِ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﯽﮔﺪﺍﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺯﺩ ... ! ﺭﻭﺯﯼ ﺑﺮﺧﻮﺍﻫﯽ ﮔﺸﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭﯼ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ! ﺗﻮ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ... ؟ ! ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ! ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖِ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﻗﺮﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﻧﯿﺎﻣﺪﯼ! ﺣﺎﻝ ﺗﮑﻠﯿﻔﻢ ﺭﺍ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﮐﻦ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻥِ ﺗﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ؟! ﯾﺎ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ِ ﺁﻣﺪﻧﺖ؟ ! ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ ﺗﮑﻠﯿﻔﻢ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﻮﺩ ... ؟ ! ﺭﺍﺳﺘﯽ ﻧﮕﻔﺘﯽ ! ﺧﻮﺭﺷﯿﺪِ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ِ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﻣﺎﻩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﯽ؟